Miasto Parmania (Fuchsia City)

-Gratuluję. Twój malutki pokemon jest naprawdę potężny... Oto odznaka sali. A teraz... przepraszam, ale muszę tu posprzątać...

-Dobrze nie będę przeszkadzał- powiedziałęm odbierając odznakę i podeszłem do Ady na widownię.
-I jak oceniasz te walkę?

-Była świetna. Ja tak nie umiałabym walczyć. Ciekawi mnie skąd ten Mudkip miał tyle siły! To prawdziwy heros- pogratulowała ci dziewczyna- Szczerze... to byłeś podczas niej bardzo odważny. Prawdziwy mężczyzna.

- Mamo, tak wiem, mam uważać i tak, nie musisz powtarzać, że nie mam się wplątywać w niebezpieczne sytuacje. - powtórzyłam po raz kolejny i przytuliłam mamę na pożegnanie. 17 lat zobowiązywało mnie, do wyruszenia w podróż i teraz, kiedy mój brat może pomagać mojej rodzicelce, mogę już spokojnie iść ku zwycięstwu.
- Do zobaczenia! - krzyknęłam i ruszyłam w stronę lasu.

Nie długo potrwało ci dotarcie do lasu.. A gdy do niego wkroczyłaś do twoich uszu doszło wiele cudnych dźwięków.. A twój towarzysz nie mógł się doczekać wyjścia z pokeballa..

- Litwick? Kurka, zapomniałam! - pacnęłam się w czoło i wypuściłam towarzysza.
- Nie sądzisz, że powinnyśmy zdobyć jakiego kolegę lub koleżankę? - powiedziałam i po chichutku ruszyłam w stronę dźwięków.

Litwick co prawda wydawał się obojętny temu czy w drużynie ktoś oprócz niego będzie.. A żeby oszczędzić ci gadania ruszył czegoś poszukać.. Dźwiękami były przeważnie odgłosy ptaków.. Więc pewnie jakieś się tu znajdzie.

// W KP nie mam ataków Litwicka//
-Ptaki...jak na początek, to może być nawet dobry pomysł. - mruknęłam do siebie i zaczęłam rozglądać się po koronach drzew.
- Litwick, jak coś znajdziesz to daj mi znak.

(ajć sorki ;/ zaraz dodam)
Litwick skiną głową i zaczął szukać.. Na drzewach ujrzałaś Spearow i Pidgeye..

Zaczęłam nerwowo drapać się w głowę. To nie są pokemony- ptaki moich marzeń, dlatego postanowiłam szukać dalej.

Innych pokeptaków niestety tu nie było.. A Litwick wrócił do ciebie mówiąc, że też niczego nie znalazł.

- Nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Może...pójdziemy do jakiego miasta i po drodze znajdziemy jakiegoś ciekawe osobnika? - spytałam Litwicka.

Litwick zgodził się.. Ale powiedział, że ma nadzieję, że nie chcesz łapać innych pokemonów duchów..

-To jest oczywiste! Ty mi przecież wynagradzasz wszystkie inne pokemony duchy! - powiedziałam i ponownie zaczęłam rozglądać się za pokemonami, kierując się także w stronę Marmorii.

Litwick usiadł ci na głowie z cichą nadzieją, że po drodze nie spotkasz, żadnych duchów.. Opuszczasz miasto..

-Z pewnością będziesz też tak kiedyś walczyć, ja na początku nic nie umiałem, a teraz sama przyznałaś że świetnie walczyłem- powiedziałem z lekka zawstydzony tymi komplementami.
-To co teraz?

-Nie wiem, ale jestem głodna. Mam trochę pieniędzy... więc chciałabym zaprosić cię na wspólny posiłek do restauracji- powiedziała z uroczym uśmieszkiem dziewczyna.
Twoje pokemony zasłużyły na odpoczynek od ciągłych walk i treningów- pomysł z restauracją mógłby być naprawdę dobry.

-Więc chodźmy- powiedziałem odwzajemniając uśmiech i wraz z dziewczyną opuściłem salę. Za te demolke to prawie miałem wyżuty sumienia.

Dotarliście do pięknej restauracji Mine- po drodze zostawiając pokemony w CP. Dziewczyna zamówiła stolik, zamówiliście posiłki. Poczułeś, że podczas oczekiwania na jedzenie dziewczyna złapała cię "przypadkowo" za rękę. Zarumieniłeś się.

Czekaliśmy na posiłek, nie miałem nawet pomysłu jak zacząć rozmowę więc zwyczajnie siedzieliśmy i patrzyłem na dziewczynę.

-Skąd pochodzisz?- usłyszałeś krótkie pytanie wstępne.
Zauważyłeś, że Ada jest równie zdenerwowana co ty- chociaż się nie rumieniła. Jej kształty przyciągały twój widok...

-Z Alabasti. Dzisiaj ja zdobyłem odznakę, a ty masz zamiar również walczyć z liderami?- Przypatrywałem się dziewczynie starając się patrzeć na twarz..

-Nie... Chciałabym być koordynatorką- powiedziała słodkim głosikiem Ada.
Dziewczyna była urocza. Po głębszej rozmowie dowiedziałeś się, że macie dużo wspólnego... Po posiłku postanowiliście iść pospacerować do lokalnego parku. Szliście blisko siebie co chwila obijając się o siebie... Usiedliście na ławce by poprzyglądać się zachodzącemu nad drzewami słońcu. Było bardzo romantycznie. Co chwila zerkałeś na zachwyconą widokiem towarzyszkę- miała piękne oczy, małe, czerwone usta, przepiękne nogi i ten... no wiesz co. W pewnym momencie poczułeś, że Ada położyła swoją dłoń na twojej. Zarumieniłeś się. Co robisz?

Wieczór był bardzo pogodny i ciepły, nawet mimo jesieni. Siedzieliśmy tak we dwoje trzymając się za ręce i miałem wrażenie że ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Nie chciałem jej psuć słowami, zbędnymi słowami..

-Filip... Wiesz...-zaczęła dziewczyna- Bardzo się zbliżyliśmy... I...
W tym momencie zamilkła. Była na tyle blisko, ze gdy odwróciłeś do niej głowę miałeś usta kilka centymetrów od jej ust. Dziewczyna była całą czerwona, usta miała delikatnie otwarte, powieki przymrużone uroczo. Przyłożyliście usta do siebie wzajemnie. Czułeś, że to najpiękniejsza chwila w twoim życiu. Całowaliście się tak przez kilka sekund.