Miasto Lawandia

- Riolu.. Charmander.. Pogódźcie się.. - powiedziała do nich..
- Wiem, że każdy z was jest na siebie zły.. Ale jak to się mówi.. Zgoda buduje.. Niezgoda rujnuje...

---

Dagi
- Nie pa... *ziewwww* Nie pa.. Nie pa.. Co ja miałem teraz powiedzieć? A tak! Nie papuguj!

(To z sejmu? xD)
Pokemony pogodziły się!

ej no weź to nie jest zabawne koleś puszczaj!

Kate
Chłopak zaczął znów się śmiać. Po jego policzkach pociekły łzy. Oczy zaczerwieniły się.
- Tobie też wcisnął taki kit. Mówił to samo innym pacjentom w mojej sali. Zmieniał tylko imiona. On nie jest zdrowy psychicznie... Lub to ze mną jest coś nie tak. - znów wstał, podszedł do okna i zaczął obserwować krople deszczy spływające po szybie. - Czego tu chcesz? Przyszłaś mnie pocieszyć? Jeżeli tak to odejdź, zmarnowałaś czas - rzekł zimno i oschle. Do pokoju weszła pielęgniarka, zmieniła pościel i zabrała zgniłe pomarańcze.
- Mark powinieneś się oszczędzać, mimo że operacja nie była ciężka to nie katuj tak swojej nogi. - wyszła w wejściu minęła się z jakąś zakapturzoną niską dziewczyną. Nie było widać jej twarzy
- Cześć... - w ręku trzymała kwiaty, położyła je na podłodze i gdy chłopak się odwrócił rzuciła się na jego szyję.

(ja ci dam z sejmu xD to takie powiedzenie jest xD)
- No i wszyscy się cieszą! Słońce się cieszy! I tęcza! - powiedziała.. Pokemony dziwnie na nią popatrzyły..
- Tak.. Odbija mi.. A teraz.. Po tym jak zaczęliście się kłócić, nie wiem jak wam wychodzą wasze nowe ataki.. Możecie mi tylko pokazać co z tego umiecie?

--

Dagi
- No ale czemu? - spytał smutno..
- Nikt mnie od tysięcy lat nie obudził! Chciałem sobie trochę z kimś pogadać! Bo tam te Yanmaski ode mnie uciekają!

eee to może jak juz chcesz pogadać to tak nie łap ludzi tylko od razu pogadaj i nie papuguj innych to nie przyjemne

(To z jednorożców? XD)
Idzie im całkiem nieźle, bo walczyli.

(nie xD)
- To bardzo dobrze.. - powiedziała..
- Chcecie dokończyć naukę tych ataków czy macie dość wrażeń na dziś?

---

Dagi
On przespał tysiąc lat.. On już nie wie jak się ludzie w tych czasach zachowują..

Dość wrażeń na dziś !!!

dobra zróbmy tak ja cię złapiei ci zaoferuję kilka rzeczy
1 to kontakt ze mna i moimi pokemonami
2 to rozwój i możliwość podróżowania
a 3 to częste karmienie jagodami i róznymi innymi smacznymi rzeczami co ty na to?

Me:
Nie mogłam patrzeć na łzy Mark. Odwróciłam wzrok w poszukiwaniu czegoś, na czym mogła go zaczepić. Nie wierzyłam mu, że doktor Emolga mógł mnie okłamać, przecież...przecież widziałam album ze zdjęciami, na których to musiał być malutki Mark.
- Po pierwsze, pan Emolga pokazał mi album z twoimi zdjęciami, gdy byłeś mały. Po drugie, przyszłam tutaj bo...- mówiłam stanowczo, jednocześnie gestykulując rękami, jednak przerwałam i w trochę niezręcznej ciszy pozwoliła zmienić pościel. Już miałam kończyć poprzednie zdanie, kiedy zawiesiłam język w bezruchu. A gdy zobaczyłam kwiaty w jej ręce moje oczy zaczynały robić się mokre. To nie mogła być żadna jego kuzynka, powiedział, że nie ma już nikogo.
- Nie będę przeszkadzać...Nawet nie wiedziałam na co liczyłam- powiedziałam i wyszłam z sali, a następnie ze szpitala.

- To w takim razie idźcie odpocząć.. - powiedziała..
- Tylko bez bójek.. - po tych słowach wypuściła Gastlyego..
- Gastly.. Wiem że lubisz straszyć.. A nie chciał byś straszyć ludzi na numer z ręką na ramieniu, gdy nikt za nim nie stoi? Wiem, że teraz rąk za bardzo nie masz.. Ale twoja ewolucja.. Hunter.. Nie dość, że wygląda jeszcze straszniej.. To ma ręce! I to na dodatek tak niezwykle zrobione, że ty możesz siedzieć za inną ścianą i nie będą cie widzieć, a twoje rączki będą harcować komuś po półkach i robić bałagan oraz straszyć.

---

Dagi
Pokemon zasnął już przy punkcie 1....

ej wstawaj! chcesz do mnie doąłczyćczy nie?!

Pokemon wyobraża sobie ręcee. Huntera, rzecz jasna.

Kate
Mark ledwo, ale wybiegł za tobą. Dziewczyna podążała za nim. Podszedł do Ciebie, otarł łzy i pogłaskał po policzku.
- Czemu uciekłaś? Nie wypraszałem Cię. - był blisko Ciebie, patrzył się w twoje oczy i uśmiechał. Dziewczyna zrzuciła kaptur, zobaczyłaś małą dziewczynkę. Rumieniącą się na wasz widok i uśmiechającą enigmatycznie. Deszcz jeszcze lekko kropił, kapał wam na głowy. Był ciepły, ogólnie na dworze było ciepło. Nie słyszałaś niczego prócz głosu Marka.

- Niezła zabawa by była co? - spytała..
- Hunter to twoja ewolucja. Więc zawsze gdybyś chciał móc lepiej straszyć ludzi możesz ewoluować. - powiedziała do niego..

--

Dagi
On woli spać na kolejne tysiąc lat..

Ale to nie dziś... Nie chce mu się..

(po gówno mi o nim pisałas...)
szedł niżej i szukał pokemonów

- Dlatego mówię, że zawsze możesz ewoluować.. Ale to od ciebie zależy kiedy, po co i w jakich okolicznościach.. A teraz leć kogoś postraszyć..

---

Dagi
(żeby zabić czas xD)
Na razie nic..

szuka dalej
hmm ciekawe jak by te nagrobki były w innych miejscach za każdym razem gdy robi się krok minimalnie o minimetr ale jednak ledwo zauwarzalnie jak się człówiek skupi to widać

On straszy Ciebie.

Chciałam uciec od rzeczywistości, wybiec w las, wykrzyknąć się ze złych/ smutnych emocji. Planowałam uciec jak tchórz, jednak gdy usłyszałam za sobą kroki i po spojrzeniu ujrzałam Marka stanęłam jak wryta. Przypomniały mi się te wszystkie romantyczne filmy, które oglądałam.
- Nawet nie wiesz, co sobie pomyślałam widząc te kwiaty...- powiedziałam przez łzy, czułam jego oddech na swoim karku. Nie mogłam dłużej udawać. Zbliżyłam się do niego, podniosłam lekko ręce, a moje usta zaczęły niebezbiecznie likwidować odległość, dzielącą ich od ust Marka.
- Ja cię chyba kocham - Nie czekając na jego ruch pocałowałam go delikatnie, jednak już po chwilę cofnęłam się krok do tyłu.

Kate
Chłopak uśmiechnął się drapieżnie, chwycił Cię za rękę i przyciągnął do siebie.
- Ja Ciebie też kocham... -wyszeptał i oddał pocałunek. Dziewczynka nadal uśmiechała się i rumieniła, w końcu jednak odsunęła się kawałek i chichocząc powiedziała:
- To ja nie będę przeszkadzać - uciekła ile miała siły w nogach w przeciwną stronę od szpitala. Byliście sami, staliście przed ogromnym budynkiem. Czuliście jednak wzrok wielu dzikich pokemonów.

Patrzyłam jak zahipnotyzowana w oczy Marka. On mnie odnalazł, zrozumiał jaka jestem. Dzięki temu mogłam teraz ekscytować się tą magiczną chwilą z nim i czuć to magiczne mrowienie w podbrzuszu. Nawet nie za bardzo zauważyłam kiedy ta dziewczynka odbiegła. Po chwili oderwałam się od chłopaka i obdarowałam go słodkim uśmiechem.
- A czy twoja noga nie powinna leżeć teraz w łóżku, a twoja dziewczyna łapać pokemony? - powiedziałam ciągle się śmiejąc. Takiej huśtawki nastrojów już dawno nie miałam, więc korzystając z niesamowitego nastroju przypatrzyłam się pokemonom, które się na nas gapiły.

Zaśmiała się..
- Dobra Gastly mnie nie wystraszysz tak łatwo.. - powiedziała.. W jej głowie nagle narodził się szatański pomysł..
- Zajmij się lepiej panem aniołkiem.. - powiedziała... - Jak by co.. Mogą ci pomóc.. Dziewczynę, która straciła poczytalność i chce zabić to mam opanowaną... Hue hue..

---

Dagi
Na razie nic nie widzisz.. A te nagrobki.. Dziwnie się poruszały..