Podróż między miastami

Przyśpieszyłem kroku, ale tak, żeby magby mógł za mną nadążyć, powiedziałem- To chyba nie daleko, lecz nie wiem, czy mnie będzie stać na niespodziankę, ale postaram się, to może będą nawet dwie! Powiedziałem, następnie tak jak już pisałem, przyśpieszyłem kroku ale tak, by magby nadążył.

Marcin ,3,

Magby bez trudu dotrzymał tobie kroku, choć jak sądzę, gdybyś przyspieszył miałby już problemy z nadążaniem. Rozsądnie przyspieszyłeś marsz, w końcu wolałbyś uniknąć niechcianej kąpieli i przemoczonych butów. Powolnie obserwowaliście jak za sprawą deszczu sucha ziemia zmienia się w obślizgłą maź. W dodatku mogliście spostrzec ślimaki, powolnie wyłaniające się ze swych kryjówek. W normalne pogodne dni wyschły by na słońcu, a dzięki wilgoci i opadom mogą przemierzać pobliski teren poszukując pożywienia. Wydawało się, że niczemu innemu nie chce się moknąć pod taką ulewą, lecz ku twojemu zaskoczeniu coś wam zastąpiło drogę. Po bliskim przyjrzeniu się przeszkoda okazała się być Lotadem. Do twoich uszu dotarło szumienie rzeki, oraz odgłosy charakterystyczne dla całego stada tych małych stworzonek. Malec jakoś niespecjalnie się wami przejmował, choć twój Maygby wydawał się być bardzo zainteresowany dzikim pokemonem.

No, magby, widzę, że chcesz z nim pogadać, no to pogadaj z nim! Powiedziałem do magby, wrazie, jakby coś Magbyego zaatakowało, daje się trafić własnym ciałem, byle by magby nie dostał obrażen.

Magby nieśmiało podszedł do Lotada, i pisnął coś cicho. Dopiero wtedy dziki pokemon raczył na was zwrócić uwagę. Wyglądało na to, że maluch uciął sobie króciutką drzemkę na środku drogi, a że w takie ulewy mało kto decyduje się na spacerki po okolicy, nikt nie powinien mu przeszkodzić. Lotad odpowiedział towarzysko na zawołanie twojego Magbyego. Można było się spodziewać, że nie będzie miał wrogiego nastawienia, jak większość Lotadów.

Magby, zapytaj go po swojemu, czy dojdzie do naszego składu, taaak, wiem, miały być same ogniste, ale na początek trzeba złapać przecież pokemona, który mógłby nam pomóc, prawda? Nie bój się nic, jak mi się uda, otworzę salę dla ognia, to spytasz się? Tak? Świetnie Powiedziałem do magbyego, wrazie, jak by ktoś na niego naskoczył, osłaniam go własnym ciałem.

- Magby! - Powiedział, a chwilę potem twój stworek odwrócił się do dzikiego Lotada. Niedługo, po niedługiej wymianie niezrozumiałych dla ciebie pomruków, Lotad nieśmiało spojrzał na ciebie i zadrgał. Natychmiastowo znieruchomiał bez większych powodów. Twój Magby podszedł do jak widać wystraszonej istotki i coś szepnął mu za uchem. Lotad nieco się rozluźnił, lecz wciąż był wystraszony. Widocznie musiał to być bardzo nieśmiały pokemon, unikający kontaktów z ludźmi, albo jeden z nich kiedyś mu wyrządził krzywdę.

Nie bój się, Lotad, obiecuję ci, że nie zrobię ci takiej krzywdy, jakiej miałeś wcześniej, chcę dla swoich stworków jak najlepiej, to jak, dołączysz? Zapytałem, następnie wskazałem mu pokeball, no, ciekawe co będzie.

Lotad nie stwierdził jednoznacznej odpowiedzi. Można uznać, że chce, ale wciąż się waha. Jednak widocznie polubił twojego Magbye'ego. Stworek ostatecznie zgodził się ciebie odprowadzić do miasta, aby dać mu jeszcze czas na namyślenie się, a ty jednocześnie dostałeś czas na zachęcenie go i zdobycia jego zaufania.

Lotad, widzę, że lubisz mojego Magbyego, zagwarantuje ci, że będziesz mógł się z nim pobawić, a w tym czasie dam ci czas na zastanowienie się, i dojdziemy do miasta, zgoda? No, chyba się zgodził, tego nwm, jak się zgodził wyruszyliśmy do miasta.

- Lotad! - Odpowiedział cicho i podążył za wami. Dalsza droga mijała dosyć spokojnie, a szumy wydawane przez pobliską rzekę oraz stado lotadów powolnie milkły. Magby podszedł do wciąż nieco zaniepokojonego dzikiego pokemona i starał się go uspokajać. Widać, sam też musisz go nieco zachęcić do podjęcia decyzji.

Spokojnie, Lotad, ja do niczego nie zmuszam, ale wiesz, u mnie czułbyś się bezpiecznie, znalazłbym ludzia, który cię skrzywdził, i obiłbym mu tą jego błyszczącą twarz, a wtedy ty będziesz się śmiał z niego, tak, jak on z ciebie, no to co, stoi? Powiedziałem do pokemona, no, podróżuję dalej.

Lotad wysłuchał cię uważniej. Widać, że czynisz postępy, lecz jeszcze długa droga przed tobą do oswojenia tego malucha. Nagle Lotad zamarł w miejscu. Nie, nie wystraszył się czegoś, po prostu ujrzał w oddali krzak przepysznych jagódek. Prędko podbiegł do niej, lecz niewielki wzrost i króciutka szyja nie pozwoliły mu dosięgnąć owoców. Magby na widok przekąski poleciała aż ślinka, ale musiał się oprzeć pokusie pozostając pod parasolem.

Uhh, chcecie jagódki? No dobrze, chodzcie, zerwiemy wam troszkę i się najecie, dobra? Powiedziałem, następnie wyrwałem jagódki podawajać magbyemu i lotadowi.

Twoi towarzysze byli wręcz wniebowzięci. Łakomie pożerali to kolejne zerwane owoce. Magby chcąc pomóc tobie w uspokajaniu malucha, postanowił zachęcić go do zabawy. Rzucił jagódką prosto w Lotada, owoc miał służyć jako piłka do odbijania. Lecz niczego niespodziewający się Lotad oberwał jagódką prosto w pyszczek. Nie powinno mu się nic stać, lecz dziki pokemon niemal natychmiast się rozpłakał. Wbrew pozorom był jeszcze bardzo młodym pokemonem, możliwe dlatego jest nieco płaczliwy i bojaźliwy.

Ojej, Lotad, spokojnie, zaraz to wytrzemy i będzie po sprawie, jak będziesz chciał, potrzymam cię na rękach Powiedziałem do Lotada, puszczając oczko do magbyego, a ten pewnie nie wie o co mi chodzi, ale dobra, wziąłem Lotada do siebie i wytarłem mu to, co na niego wpadło, następnie zacząłem śpiewać mu kołysankę, by sobie pospał.

Ledwie zacząłeś nucić melodię kołysanki, a Lotad zaczął cichnąć, bowiem już po krótkiej chwili maluszek zaczął usypiać, tak jak przewidywał twój plan. Zapewne nie obudzi się przez najbliższe paręnaście minut, więc przez kolejną część drogi musisz przejść trzymając go na rękach.

Dobrze magby, musisz być teraz ciiiichutko, dobra? Powiedziałem do niego, następnie zacząłem iść w stronę Najbliższego miasta.

Opuszczając Alabastię ruszył w stronę Wertanii, rozmyślając nad czymś. Po drodze starał się też szukać pokemonów mimo myślenia.

Ruszyłeś szeroką drogą w stronę Wertani. Było dość chłodno, lecz nie padało, ani nie było czuć wiatru, to drugie było zapewne spowodowane gęstym lasem wokoło ciebie. Wędrując tak nie znajdywałeś na razie jednak żadnych pokemonów.

- Mam dwa pokemony więc mogę być spokojny, ale... - myślałem i w końcu wypuściłem Geodude. - Geodude chce cię nauczyć nowego ataku. - mówię do kamiennego pokemona.

Pokemon spojrzał na ciebie z wyraźnym zainteresowaniem. Uderzył mocno w ziemię pięścią i wydał z siebie okrzyk pełen zapału. To chyba znaczy tak.

- Cieszy mnie twój zapał. - mówię mu i pokazuje kciuk w górę. - To co wybierasz: Rock Throw czy Magnitude? - pytam Geodude, chciałem mu dać wybór, żeby było mu łatwiej.

Pokemon chwilę pomyślał i pokazał dwa. Chyba woli potrenować Magnitude.

- No dobrze. - mówi i kucam po czym mówię mu: - Musisz spróbować wywołać wstrząsy. Siła może być różna, zależnie od stopnia. - starałem się to mówić wyraźnie by jak najlepiej zrozumiał

Pokemon nie ma pojęcia jak wykonać wstąrzy, spróbował podskakiwać, ale efekt był mizerny, a pokemon już po chwili zmęczył się nieco.