Podróż między miastami

Gdy wszedłeś głębiej, nagle zapaliły się pochodnie. A wtedy.. Zdałeś sobie sprawę.. Że to istny podziemny labirynt! A zgubienie się tu mogło przynieść rychłą śmierć.. I wieczną zabawę z Danuśką.. Przydała by się mapa.. Albo kompas.. Albo Bóg wie co, by się tu nie zgubić. Nagle jednak usłyszałeś:
- Szukaj! Szukaj! Nie przestawaj! - głos dobiegał z prawej strony.. Ale tak niesiony echem.. Że tylko zdawało się, że dobiega z prawej strony.. Ale może to było zrobione specjalnie? By cie zmylić? Wybór należał do ciebie.. Przed sobą miałeś dwie drogi z kryształu. W lewo.. I w prawo. Którą wybierasz?

Eh tylko nie to nienawidzę labiryntów.. może jeszcze mogę się cofnąć? - Szeptał pod nosem co jednak echo dosyc dobrze rozniosło. Postanowił jednak pójśc w prawo. Zaczął myślec że to była zła decyzja i że powinien się wrócić ale bał się że Danusia wystawi swojego chalizarda do ataku zdał sobie sprawę że jest w potrzasku złapany przez ducha mógł juz tylko iść przed siebie i patrzeć co isę stanie

Idąc tak pochodnie nagle zgasły. Ciarki przeszły ci po plecach.. A przed tobą i za tobą tylko ciemność. Co chwilę się o coś potykałeś, albo uderzałeś głową. Zdałeś sobie sprawę, że korytarz stawał się coraz to niższym i niższym.. Aż w końcu musiałeś się czołgać. Jednak w tym zadaniu była odrobina radości.. Na końcu było światełko. Mozolnie zbliżałeś się do niego. Podłoga usłana była kolcami to też nie czołgało ci się wygodnie, a wręcz boleśnie. Gdy jednak korytarz się skończył spadłeś na miękkie poduszki. I to było dziwne. Zobaczyłeś, że znajdowałeś się w pokoju. Tak jak wszystko z kryształu.. Tym razem o odcieniu różu. Gdy rozejrzałeś się gdzie jesteś zobaczyłeś, że to musiał być pokój Danuśki. Znajdowała się w nim stara już szafa o brązowej barwie, łóżko i pościele, nie wliczając w to poduszek były jak puszek.. Kto by się w nich położył, zatonął by jak w chmurce.. Zobaczyłeś również i przejście zasłonięte niestarannie chustami..
- Kto to? - usłyszałeś głos z tegoż to miejsca dochodzący.. A po chwili i postać Danuśki, która z myślą, że to jej podopieczny wyszła całkiem bez ubrań... Jedyne jakie miała to te, które trzymała w rękach.. Widać chciała się przebrać. A gdy cie zobaczyła.. Zrobiła się cała czerwona!
- Aaaa!! Idź sobie! Nie patrz! - krzyknęła zasłaniając się czerwoną sukienką trzymaną w ręce..

Nie patrze nei patrze nie patrze! -Zamknął oczy i wbiegł do szafy - Wiem kiedyś czytałem taką ksiązkę o wiedźmie która miała jakiś tam barci i w ogóle i oni przeszli do jakiejś tam krainy karnia chyba się nazywała i wejście do niej było w szafie - myślał i szedł w głąb szafy.


(dah xD)

Po odejściu z rodzinnego miasta szukam jakiegoś łowiska.

Dagi
Idąc cały czas przed siebie.. Walnąłeś o ściankę szafy.. Nie.. To na pewno nie szafa do Narnii.. Dziwne było, że ta stara szafa się po tym jeszcze trzymała.. W środku nie było niczego. A sama szafa się nie domykała.. Całę szczęście długo siedzieć w niej nie musiałeś..
- Możesz wyjść - usłyszałeś uspokojony już głos Danuśki. Gdy wyszedłeś była w krótkiej, czerwonej sukience. Sięgała nie dalej niż przed kolana. Na sukience miała wyszywane złotą nitką różne wzorki.
- Znalazłeś mnie. Wygrałeś. - powiedziała uśmiechając się lekko do ciebie..
- Jak się nazywasz?

Nero
Żadnego łowiska nie było w pobliżu. Zobaczyłeś znak na, którym pisało, że jakieś wielkie łowisko znajduje się dopiero w okolicach Parmanii. Tak więc nie miałeś co na razie czekać na złapanie się czegoś na wędkę.. Bo i tak nie miałeś gdzie łowić. Mogłeś jedynie iść do Wertanii, która była najbliżej. Lub trenować.. Lub szukać pokemonów.. I Bóg wie co jeszcze.

Zacząłem chodzić bez celu. Nagle zrobiło mi się nieco smutno. Wyrzuciłem Fennekina i spytałem się czy chce pospacerować lub poszukać pokemonów. Pytając go oto patrzyłem uważnie czy nie ma nikogo w okolicy. Pogłaskałem malucha. Stanąłem przy drzewie i zacząłem się zastanawiać co robić dalej. Czekałem również na odpowiedź Fennekina. Kopnąłem z całej siły drzewo przy którym stałem.

Matt... Powiedz mi jak ty to zrobiłąś? Wiesz te korytarze chodzenie po wodzie pochodnie dziwne korytarze? Zwykły człowiek nie mógł by tego zrobić a na pewno nie sam. - Dedukował trochę niepewny tej sytułacji. Czół że to idealny moment by dowiedzieć się kim jest Danusia niby był pewien że ona jest duchem ale zawsze wypadało by się ją o to zapytać a zwłaszcza że jest na to okazja. - Muszę ci powiedzieć że gdy ten korytarz się zmniejszał to się wystraszyłem myślałem że tam utknę. - Powiedział z Lekką ulgą że jest bezpieczny a przynajmniej puki co . Dalej czekał na jej odpowiedź

Nero
Fennekin zgodził się na spacer. Nie miał ochoty na trening, a chciał cie lepiej poznać. I to bardzo bardzo bardzo lepiej poznać. Wskoczył ci na ręce gdy oparłeś się o drzewo. A gdy w nie uderzyłeś na głowę spadły ci sznurem orzechy.. A na koniec Pachirisu, który zaczął to wszystko zbierać.. Widać robił zapasy na zimę.

Dagi
- Miło mi cie poznać Matt! - powiedziała entuzjastycznie Danuśka. A gdy usłyszała pytania stanowczo odpowiedziała
- Eh.. Te korytarze i to wszystko to robota moich pokemonów.. Są tu wszędzie. Chalizard.. Wailmer.. A nawet Lampert, którego widziałeś.. To kilka z moich pokemonów.. A raczej przyjaciół. A ja.. Nie jestem zwykłym człowiekiem.. Jestem.. Jak to wy mówicie.. Duchem. - nie wyglądała na bardzo, szczęśliwą mówiąc to.
- Ale ja jednak wolę określenie "Duszą, która ma tu jeszcze coś do zrobienia". Gdy miałam 12 lat.. I.. Nie pamiętam kim byłam dawniej.. Więc ci o tym nie opowiem. Nawet jeśli nie pytałeś. - powiedziała. Widać nie chciała pamiętać swojej przeszłości. Po chwili jednak rozchmurzyła się i powiedziała całkiem o tamtych wypowiedziach zapominając:
- Wygrałeś i znalazłeś mnie! Więc możesz zadecydować co chcesz robić! - mówiąc to podbiegła do ciebie. Zwinęła ręce za plecami i przybliżyła twarz do twojej, przez co ty automatycznie ją oddaliłeś. Patrzyła ci prosto w oczy czekając na odpowiedź.

- Przepraszam Pachirisu. Pomogę ci to zebrać. - Mówiąc to zaczął zbierać orzechy dla Pachirisu.
- Fennekin pomożesz nam? - Dalej zbiera orzechy.

Mmm cóż to na pewno ciężki wybór... - myślał i w tym czasie rozpamiętywał każdy jeden moment z momentu gry w "chowanego" które były dla niego istnym horrorem postanowił jednak... - Hmm skoro jesteś duszą która ma jeszcze coś do zrobienia to co właściwie masz do zrobienia jako ta dusza? - myślał że dałby rady jej pomóc w tmy co ona ma jeszcze do zrobienia i o ile ma jeszcze coś do zrobienia - więc jak powiesz mi co masz jeszcze do zrobienia? być moze dam radę i pomóc - poinformował ją o jego decyzji.

Nero
Pachirisu nie wyglądał na przyjaźnie nastawionego. A gdy ruszyłeś jego orzechy uderzył iskrą.. Ajć.. On na prawdę nie chce pomocy.. A biedny Fennekin wystraszony tą iskrą schował się za ciebie..

Dagi
- Nie wiem! - krzyknęła ci prosto w twarz.. Widać nie chciała nawet wiedzieć co ma do zrobienia.. A jej przeszłość pozostawała tajemnicą.. Po tym jak krzyknęła ci prosto w twarz obróciła się na pięcie i strzeliła "focha".
- Nie chcę pamiętać przeszłości! - dodała po chwili. A i w tym samym czasie zrobiło się ciemno.. A w jednym z kątów pojawiła się zmora.. Do złudzenia wyglądająca jak Danuśka.. Była to jednak jej szpetna kopia, za którą ciągnął się mrok..
- Nie zapomnisz.. Nie zapomnisz.. Nie zapomnisz.. - powtarzała w kółko.. Danuśka widząc to schowała się za tobą z przerażeniem.

To.. jak by sumienie... Ale sumienie wypomina błędy i dąży do bycia lepszym a to wręcz przeciwnie... - myślał ale to "sumienie" nie pozwalało mu się skupić. W końcu doszedł do wniosku że Danusia musi z nim stanąc twarz w twarz żeby ona zniknęla ale dobrze wie że Danusia tego nie zrobi ona sie jej boi... to był paradox. Kim jesteś? i czego od niej chcesz? - Powiedział trochę złamanym głosem

- Nie zapomnisz.. Nie zapomnisz.. - powtarzała w kółko.. i w kółko.. Tak jak by umiała mówić tylko i wyłącznie to. A gdy zbliżała się wyglądała tak jak by mrok ściekał z niej niczym woda..
- Nie uciekniesz od przeszłości.. Nie uciekniesz.. Nie zapomnisz.. Nie pozwolę.. - im bliżej była tym lepiej było widać to jaka była szpetna.. Czerwone oczy.. Diabelny uśmieszek.. Zgarbiona.. A ręce z pazurami tak okropnymi, że sam Ursaring ma piękniejsze.
- Idź sobie! Nie chce mieć z tobą nic wspólnego! - usłyszałeś trzęsący się głos Danuśki.

Boże mam tego dośc kim ona jest? - spytał już wystraszony Danusię. Jeszcze chwila a ta osoba będzie wyglądała jak jakiś demon - Danusia musisz się temu postawić i koniecznie szybko zareagować to się źle skończy dla wszystkich jeśli temu ulegniesz! - krzyczał miał nadziejęże Danusia jednak coś z tym zrobi ona jest jedyną osobą która moze coś zrobić w tej sprawie. -Więc jak zrobisz coś czy bedziesz sięza mną cały czas kryła? czas ucieka a ona coraz bardziej mnei przeraża!

- Nie bój się Fennekin. Na pewno nie chcesz pomocy Pachirisu? Trochę dużo tutaj tych orzechów. Jeśli tak bardzo ci przeszkadzam mogę sobie pójść. - Mówi nieco przestraszony. Próbuje uspokoić Fennekina.

Fennekin był jeszcze trochę przestraszony.. Pachirisu szybko posprzątał swoje orzeszki i zaniósł je do swojej "spiżarni". Na koniec rzucił w ciebie puste skorupki.. Wyjątkowo nie przyjemny charakterek..

- Dobra... Są też tacy którzy nie chcą pomocy. Fennekin odejdź trochę... Jak kopnę w drzewo schowaj się gdzieś... - Kopie w drzewo z całej siły. Wyciąga pokeballa żeby złapać Pachirisu. Jeśli Pachirisu spadnie - rzuca od razu w niego pokeballem.

Kopnąłeś więc w drzewo. Zabolała cię od tego noga, a efekt tego kopnięcia był mizerny, gdyż Pachirisu nie spadła.. siedziała sobie w swojej "dziupli" spokojnie..

-@#$!@@#!!! - Zakłada swoje szybkie rolki, bierze na ręce Fennekina. Zaczyna jechać w stronę Wielkiego Łowiska. Podczas jazdy obserwuje uważnie trawę, drogę, drzewa oraz inne miejsca gdzie mogą się znajdować pokemony. Prosi Fennekina żeby też się rozglądał.

Jesteś w drodze do Wielkiego Łowiska. Rozglądając się na boki widzisz tylko cienie pokemonów, które najwyraźniej obserwują ciebie i twojego pokemona mającego na rękach. Co lekko zafascynowane nim , gdyż nigdy nie widziały takiego. Ale wychodzić ze swoich nor nie mają zamiaru, nie wiedzą na co stać twojego pokemona.

Stara się nieco zbliżyć do trawy. Szepcze do ucha pokemona: - Zjedźmy trochę na bok... Zobaczymy czy jest coś w tej trawie.

Zjechałeś tak nie udolnie że wywróciłeś się. Przy okazji strąciłeś z przydrożnej gałęzi jakiegoś pokemona. Podniosłeś głowę i ujrzałeś . Nie byłeś pewien co do gatunku tego pokemona więc zeskanowałeś go szybko pokedexem. Okazało się że to Slakhot, pokemon leniwiec spotykany najczęściej w Hoeen.

- Och... Przepraszam Slakoth. Nic ci się nie stało? - Położył na chwilę Fennekina. Chwycił Slakotha. Wyciągnął Pokeballa. - Chciałbyś podróżować razem ze mną? Wyglądasz na ciekawego pokemona. Poznaj mojego przyjaciela Fennekina. - Wskazałem na liska. Czekam na reakcję Slakotha.

Czekałeś tak ponad minutę. Już miałeś zrezygnować gdy pokemon w swoim, oczywiście, ślimaczym tępie- jak przystało na leniwca- dotknął głową balla i złapał się. Bardzo się ucieszyłeś z powodu zdobycia nowego pokemona, jednak zastanawiał cię jego powolność. W sumię to, to normalne u tego gaunku, ale żeby aż tak!