Miasto Lawandia

koffing pamiętaj ty masz przewagę nie on z caęłj siły sludge bomb!

Rotom szybko wykonał uniki i za atakowała Wyładowaniem.. To bolało >.o

(on nie ma żadnej przewagi typów typ trawiasty jest słaby i jeszcze smoke ball mu "wzmacnia" atak itrujące pamiętaj ;p)
jeszcze raz

(Smoke Ball nie wzmacnia ich no! xD)
Tym razem Rotom oberwał.. Zobaczył jakąś lodówkę i wlazł w nią (Iceeeee) za atakował Zamiecią.. To dopiero bolałoooo

(ale pamiętasz że mu powiedziałem i myśli że go wzmacnia i dzięki temu tak jest ;p)
koffing powrót
dewott ostra muszla!

L: Na razie nie widać Gengara

Szuka go dalej gdzie kolwiek się da.. I gdzie kolwiek mógł by wleźć..
- Gastly! - powiedziała do swojego ducha.. - Pomożesz w szukaniu! Możesz przenikać przez ściany dlatego łatwiej będzie ci szukać. Nasz cel to Gengar. - powiedziała do niego.. Pokemon od razu wziął się za szukanie.. Widać było, że chce mu sie szukać.. A raczej co kolwiek robić.. Więc szuka z nim dalej..

---

Dagi
Dewott uderzył w te lodówkę.. Jednak ten atak nawet go nie zarysował.. Lodóweczka użyła ponownie zamieci.. Dewott zamarzł na kość.. A ten użył Signal Beam na nim.. To bardzo.. A to bardzo bolałooooooo

Pokemon przechodził od ściany do ściany, od dachu do dachu, od drzwi do drzwi, nagle przestraszony wybiega z jakiegoś małego domku... Pfu, wylatuję z jakiegoś małego domku, kryję się za Hunterem.

(lugia znasz odporności?)
dewott szybko aqua tail

- Hunter! Gastly! Co się dzieje? - spytała..

---

(a znasz coś takiego jak krytyk?)
Dewott był bryłką lodu nie mógł nic zrobić.. Obrywał tylko atakami..

(w grach tak)
powrót
uceika jak najdalej jak się da

Tam jest masa Gengarów..

- Uchu chu.. - uśmiechnęła się..
- Weavileeeeee... Jadka się szykuje! - powiedziała do swojego towarzysza..
- Hunter czy ten Gengar co go szukasz ma jakieś cechy wyglądu po, których go rozpoznamy?

---

Dagi
Rotom dał ci spokój.. Ale Dewott jest kostką lodu..

Jest królem wszystkich Gengarów, ma dużą koronę z fioletowym kryształkiem.

- Rozumiem.. - powiedziała..
- Weavile! Idziemy tam do środka! Spierz każdego Gengara nie pasującego do tego opisu, jeśli za atakuje. A teraz do środka!

Już na powitanie, Gengary chcą hasło..

- Hasło? Zaraz.. Hunter.. O jakie Hasło chodzi?

To takie hasło żeby wejść. Gengary mówią po ludzku, tylko 2 słowa.. - Podaj Hasło..

- Em.. Podaj Hasło? - palnęła pierwsze co przyszło jej do głowy..

Hasło nieprawidłowe- wyświetliło się na małej tablicy. Hunter podchodzi do Gengarów.

powrót dewott
poszedł do wieży wyleczyć poki

Kate
Mark odepchnął Cię lekko.
- Nie wciskaj mi kitów!!! Operacja kosztowała 250 $! A mnie nie stać nawet na zapałki! Ojczym mnie porzucił! Nie wiesz co czuję! Nic nie będzie dobrze! Pozostaje mi tylko umrzeć! - panika narastała, tak samo jak tamtego dania. Widziałaś brak chęci życia malujący się na twarzy chłopaka. Nie był sobą, zmienił się przez te kilka tygodni. nie był wyczerpany operacją czuł się świetnie, lecz to co dookoła niego się działo po prostu go przerastało. - Zabierz mnie ze sobą! Proszę!

Przestraszyłam się nie na żarty. Odsunęłam się od Mike na krok i po chwili współczucia zaczęłam grzebać w plecaku, po czym wyciągnęłam z niego portfel. Ze łzami w oczach, które dość niespodziewanie zaczęły do nich napływać wyjęłam 250$.
- Mike. Kocham cię. Naprawdę się w tobie zakochałam...jednak to wszystko przeze mnie. Nie mogę tutaj zostać. - spojrzałam na niego, teraz już pojedyncze krople spadały po moim policzku tworząc powoli mały strumyk.
- Weź pieniądze. Wróć do szpitala. Zapomnij o mnie. - powiedziałam. Już kompletnie nie wiedząc czy czuję gorycz czy też złość. Lekkie dreszcze przechodziły przez moje ciało. Chciałam się rzucić na niego, powiedzieć, że żartuję. Jednak nie zrobiłam tego. Ostatni raz rzuciłam mu spojrzenie i odwróciłam się na pięcie.

Kate
Chłopak spojrzał na Ciebie zaskoczony. Zamurowało go, szczęka opadła mu aż do chodnika, a oczy otworzyły się na szerokość piłek do ping-ponga.
- Żartujesz sobie?! Nie mogę tego przyjąć, nie pozwolę byś odeszła! Nie! Nie po tym wszystkim! - chłopak rzucił Ci się na szyję niczym małe dziecko niechcące by mama zostawiała go sama w domu. - Nigdy Cię nie puszczę! Będziesz mnie wlec ze sobą! - wyszeptał Ci do ucha, twoje ramię stało się nagle mokre od łez Marka. Portfel i pieniądze wytrącił Ci z ręki gdzieś na ziemię, lekki wiatr zabrał ze sobą kilka banknotów...

Wzdrygnęłam się słysząc co wygaduje Mark. Nie chciałam, aby tak zareagował. Planowałam, że odejdę, a on będzie mógł po prostu zapłacić za leczenie. Kiedy się na mnie chwycił schwytałam jego koszulę i mocno trzymałam.
- Weź moje pieniądze, zapłać za leczenie. Gdy zdobędziesz swoje oszczędności wtedy mi je oddasz. - powiedziałam głosem nie znoszącym sprzeciwu. Po chwili staniu w bezruchu przetarłam oczy rękawem.
- Idź do szpitala, odpoczywaj. Wrócę, obiecuję. Jeszcze dzisiaj mnie zobaczysz. - powiedziałam i wybiegłam w las w poszukiwaniu pokemonów.