Miasto Lawandia

hmm
otwiera skrzynię numer 1

Dagi

Przekopując się przez warstwę kurzu i starych materiałów natrafiłeś na stary, podniszczony pokeball... Był na nim wyrysowany jakiś znak, lecz niestety nie miałeś pojęcia co to może być.
Jednak mimo wszystko pokeball nie wydawał się być pusty...

heh zobaczmy co jest w środku
wybieram cię!

Dagi

Czerwone światło wydobyło się z wnętrza starego pokeballa... Ku twym oczom ukazał się, mały, zielony stworek. Toż to Axew! Jednak smok nie był zbyt zadowolony, ponieważ już po chwili pokazał swoje kiełki, a jego twarz zdobiła chęć walki.

umm nie ma mowy
powrót!

Znudzony swoimi dotychczasowymi zajęciami, chłopak wyszedł z Wieży. W sumie, był tam po to co zwykle. W poszukiwaniu kolejnych zagadek dla swojego Litwicka. Ten od zawsze je uwielbiał i męczył chłopaka o to, żeby ten z nim jakieś rozwiązał. Po wykupieniu prawie każdej książki z zagadkami logicznymi z pobliskiego sklepu, ten lekko załamywał się i zaczął poszukiwać nowych, takich, które mogły by sprawić małemu kłopot.
W każdym bądź razie od razu po wyjściu, rozejrzał się wokół siebie, po czym stwierdził jedno. Musiał siew końcu stąd wydostać. Miasto rodzinne było mu bardzo bliskie, jednak ten nie mógł cały czas tu siedzieć. Wszystko miał już spakowane w swojej Torbie, przewieszonej przez jego prawe ramie. Kolejnym celem, zanim wyruszy z miasta był jeden dom. Dom Wolontariuszy.

Dagi

Pokeball zaczął się kołysać w twojej dłoni, jakby stworek w nim uwięziony chciałby znowu uciec. Jednak po chwili zastygł w bezruchu.

Luxian

Ach, cóż to był dziś za piękny dzień... Szaro i ponuro, aura wręcz codzienna dla niesławnej Lawandii! Jednak ci to już nie sprawiało różnicy, ponieważ mieszkałeś tu już tak sporo czasu, rozwiązałeś prawie każdą zagadkę... Nie ma tu niczego, co cię by zdziwiło. Masz rację, że nie ma po co tu siedzieć i marnować swoje życie. Czas wyruszyć w niesamowitą podróż, ot!
Gdy tylko przekroczyłeś próg domu twoje serce napełniło dziwne uczucie - wolność... Tak, wreszcie wyruszasz w daleką, niebezpieczną drogę ze swym wiernym towarzyszem Litwickiem i nikt, ale to nikt nie zatrzymuje cię. No bo po co? Ludzie, którzy tu mieszkają mogą cię uznać za wariata, że opuszczasz swoje zacne miasteczko, ale nigdy cię nie zatrzymają. No, może to lekka przesada, ale czy tak nie jest?
Idąc z ciężką torbą przewieszoną przez ramię rozglądałeś się po okolicy... Wszyscy siedzieli w swych przytulnych i bezpiecznych domkach... O zgrozo. Czy tu naprawdę jest AŻ TAK STRASZNIE?
Pokręciłeś głową idąc dalej. Twój cel już powoli ukazywał się na horyzoncie. Dom Wolontariuszy.
Przyśpieszając kroku już po paru minutach stałeś u jego drzwi...

hm?
dobra nie będę sprawdzaćo co z tym chodzi
szuka wyjścia

Sam chłopak z grubsza nie wiedział co go na dobrą sprawę tu trzyma. Chciał podróżować, poznać nowych ludzi, zwiedzić coraz to nowsze miasta. Jednak musiał coś załatwić. I ową sprawą był Dom Wolontariuszy. Od dziecka wybierał się tutaj z błahych powodów. Zawsze chciał pomagać młodym, porzuconym pokemonom. Przecież one nie miały tak jak inne. Nie posiadały trenera, która odda im trochę swojego ciepła. Pozwoli na to, żeby czuł się bezpiecznie. Ale mniejsza z tym. Gdy tylko wszedł do domku, przypomniało mu się dzieciństwo. Stał właśnie przed schodami, na których zawsze siedział, zajmując się niektórymi pokemonami. Nigdy nie rozumiał, dlaczego ludzie boją się tych, które był Duchami. One tak samo jak inne potrzebowały trenera, który pozwoli im czuć się bezpiecznie. I można by powiedzieć, że to chyba jedna ze specjalności Luxiana. Nigdy się ich nie bał, a nawet był nimi zainteresowany. Tłumaczyło by to, dlaczego szukał tylu rzezy z Wieży. Ale mniejsza z tym. Musiał się przecież pożegnać z właścicielami.
-Jest tu kto?

Dagi

Gdy spojrzałeś w górę twym oczom ukazała się dość duża dziura. Szybko wydostałeś się na zewnątrz, ponieważ sufit katakumb nie był aż tak wysoko.

Lux

Tak... Ta myśl o tych wszystkich porzuconych pokemonach strasznie cię pognębiała.
Nierozumiane przez ludzi stworzenia... Przecież ich żywot musi być straszny! Dobrze, że mają chociaż oparcie w wolontariuszach, jednak na świecie mimo to roi się od pokrzywdzonych pokemonów.
Wspomnienia uderzyły w ciebie niczym strzała. Ta pomoc biednym stworzeniom z pewnością zostanie ci kiedyś wynagrodzona. Tyle żywych istot, które w twej pamięci uśmiechają się do ciebie życzliwie... Większość nawet o czymś takim by nie pomyślała, jednakże dla ciebie mimo to każda odratowania duszyczka jest wręcz skarbem, czyż nie?
Przekraczając próg domu zacząłeś rozglądać się dookoła, ale mimo to nikogo nie zauważyłeś... Żadnej żywej duszy. Ale to przecież niemożliwe, że nagle tyle pokemonów i garstka wolontariuszy znikli bez śladu.
Po chwili jednak twoje wątpliwości zostały rozwiane, ponieważ zza lady wystawiła swoją głowę młoda dziewczyna. Nerwowo poprawiła okulary, a następnie zaczęła ci się przyglądać.
- Um, w czym mogę pomóc? - zapytała cicho. W jej głosie można było usłyszeć nutę strachu, jednak dziewczyna próbowała to chyba ukryć.
Gdy podszedłeś bliżej mogłeś dokładnie się jej przyjrzeć.
Była to na oko szesnastolatka. Miała czarne, kręcone włosy związane w koński ogon. Jej ciało przyodziane było w luźną, niebieską bluzkę na którą narzucony był zielony fartuch, czarne legginsy oraz białe baleriny. Spod prostokątnych okularów spoglądała na ciebie para dużych i przenikliwych lawendowych oczu.

i na powierzchni wreszcie
wychodzi z miasta

Co ta dzoewczyna tutaj robiła? Przecież zawsze siedziała tutaj ta przemiła staruszka... Inna sprawa, nie widział jej też w wieży, gdzie również przesiadywała. mniesza z tym. Dziewcze nie wydawło mu się znajome, a tym bardziej skore do przyjaźni.
-Przepraszam, widziałaś może właścicielkę? Muszę z nią pilnie porozmawiać.
Zapytał dość cicho, uśmiechając się szeroko. Popatrzył też na swojego towarzysza, który wydawał się być mnijszy niż zwykle.
-Czyżbyś ćwiczysz kolejny atak?

Lux

Dziewczyna zawahała się. Założyła kosmyk włosa za ucho, a następnie westchnęła.
- Niestety właścicielka musiała wyjechać do rodziny w Hoenn. Tymczasowo ją zastępuję - powiedziała i oparła ręce o ladę. Wtedy zauważyłeś przypiętą do jej fartucha plakietkę z imieniem. "Louise"... Czyli tak nazywa się ta dziewczyna? Warto zapamiętać.
Przez chwilę cisza otuliła grubym kocem pomieszczenie, jednakże nagle twoje uszy wypełnił cienki, dziewczęcy pisk.
- LITWICK! NIE MÓWIŁEŚ, ŻE MASZ LITWICKA! - zawołała uradowana dziewczyna, a jej oczy zaczęły się błyszczeć. Zauważyłeś, że pochyla się ona nad ladą i z psychopatyczną miną przygląda się twojemu podopiecznemu. Nawet pokemony, które siedziały w sąsiednich pomieszczeniach nagle powychodziły z nich i zaczęły dziwnie patrzeć się na tymczasową właścicielkę Domu Wolontariuszy. Ta jednak najwidoczniej miała to gdzieś. Nawet twój Litwick zaniepokoił się trochę tą sytuacją, ponieważ szybko schował się za twoją nogę.
Momentalnie dziewczyna opamiętała się i poprawiła okulary, które znowu zsunęły się z jej nosa.
- Oh, przepraszam, ale ja tak kocham Litwicki! - odparła cicho, a następnie na chwilę zniknęła pod ladą. Gdy tylko ponownie ukazała się przed twoją facjatą w ręku trzymała coś, co wyglądało jak jajo.
- Mówiłeś, że chciałbyś się spotkać z właścicielką... Mówiła mi, że zatrzyma się przez parę dni w Safranii, więc może zdążysz ją jeszcze zobaczyć - zaczęła a następnie położyła przed tobą jajo, które włożone zostało w przezroczysty, ochronny pojemnik - Mógłbyś zrobić mi przysługę i zanieść je do niej? I czy mógłbyś powiedzieć jej, że przyniósł je tu jakiś tajemniczy człowiek i kazał to jej przekazać? Byłabym bardzo wdzięczna - dodała i po chwili znikła ci z oczu.
Jednak gdy odwróciłeś się mogłeś ujrzeć ją przy twoim Litwicku. Chyba naprawdę za nimi przepadała...

No nic. Lux obejrzał dziewczynę, uśmiechając się przy tym. Louise. Dość ładne imię, można by nawet powiedzieć, że rzadko kiedy spotykane jest takie tutaj, w Lavender Town. No , ale cóż poradzić.
Nie. Tego było za wiele. Kiedy dziewczyna zaczęła obsesyjnie wpatrywać się w towarzysza chłopaka, ten podniósł go, po czym przytulił mocno. Nie odezwał się do niej z tej okazji, jednak bacznie obserwował, ją, jak i pokemony znajdujące się w pobliżu.
Mniejsza z tym. Chłopak otrzymał jajko, po czym ponownie spojrzał na dziewczynę.
- Mam je zanieść do Safranii, tak? Jasne...
No nic. Chłopak szybko odebrał jajko, po czym schował je ostrożnie do torby, oraz położył sobie Gotz'a na ramieniu, szybko opuszczając domostwo. Nie chciał już chyba więcej widzieć owej psychicznej dziewoi.

Togekiss powrót, wybieram cie Krokorok!
Zaczął szukać trenera Clefairy i poke duchów

Krokorok wyczuł jakiegoś pokemona w jednym z domów.

Krokorok prowadź, dyskretnie wszedł do tego domu...

Wszedłeś a tam... Clefairy łazi po ścianach z pianą w ustach a jego trener próbuje go uspokoić..

- Próbowałem opuścić, to też nic nie dawało.. Zgadzam się.. - wymieniliście się..

Żadnego nie spotkałeś..

Wybieram Zebstrike karzę jej użyć na rozgrzewkę flame charge a potem jadę na niej do Azuri