Podróż między miastami

Kirlia przytaknęła na twoje pytanie.. Tak.. To byli jej rodzice. Widać był z nimi jakiś mały Ralts.

- O, masz rodzeństwo. Pobądź chwile z nimi, za chwile szukamy dalej pokemonów. - spojrzałem na zegarek, sprawdzić która godzina.

Gardevoir w końcu przemówiła do ciebie ludzkim głosem.. - Jak spisuje się Kirlia jako twój pokemon? - był to bardzo miły głos..

- Za krótko z nią przebywałem, ale jestem pewien że będzie się świetnie sprawować.. - pogłaskałem Kirlię, lekko zdziwiony byłem że Gardevoir przemówiła.

Gardevoir uśmiechnęła się. Gallade nie odzywał się.. Spojrzał tylko na Kirlie ostrym spojrzeniem, aż ta wystraszona skryła się za tobą..

- Spokojnie Kirlia, nie wiem czego się boisz. Skoro to twoi rodzice.. Może chcesz już iść dalej ? - spytałem swoją Kirlię czy idziemy dalej.

- Wiesz.. Z tego wszystkiego zapomniałam, że jestem głodna - zaśmiała się.. - Ale skoro mówisz, że jajecznica jest taka dobra.. Z chęcią spróbuję. - uśmiechnęła się ponownie.. Zanim jednak wzięła swoją porcję zawołała Weavila podążającego nie daleko ich.. - Ty też pewnie jesteś głodny.. - powiedziała - Wiem, że lubisz jajka.. Obojętnie jakie byle były jajkami.. Ostatnio zrobiłeś bardzo dużo.. Więc coś ci się należy.. Możesz zjeść połowę mojej porcji. - uśmiechnęła się do swojego partnera.

Stefan odwzajemnił uśmiech i wyjął dwa plastikowe talerzyki, na które wyłożył jajecznice. Dał ci także widelec. Weavile popatrzył na przygotowaną kolację i próbował odwrócić od niej wzrok, jednak po chwili głód zwyciężył i razem z tobą zajadał się przepysznym jedzonkiem.
- Smaku...-zaczął Stefan, kiedy zza waszych pleców usłyszeliście kroki, a po chwili ujrzeliście światło latarek.

- Tylko nie FBI.. To już nawet jajecznicy nie można zjeść w spokoju.. - powiedziała z lekkim zażenowaniem.. Obróciła się na pięcie i powiedziała - Co znowuu?....

- Zbieramy się stąd. To oni. - powiedział i w pośpiechu zaczął się pakować i po woli przedzierać się po krzakach
- Szybko - syknął do ciebie.

- Już już.. - powiedziała i razem z nim zaczęła przedzierać się przez krzaki.. - Weavile! Użyj odłamków lodu i zniszcz im te latarki żeby nie mieli czym sobie drogi oświetlać.. - powiedziała cicho do swojego pokemona. Po czym zaczęła dalej przedzierać się przez krzaki...

---

Kirlia bała się trochę swojego ojca, który nigdy jej nie lubił.. Co poradzić. Nigdy nie uznał jej za swoją prawdziwą córkę. Kirlia bardzo chciała zostać jeszcze trochę z mamą, chciała też znaleźć się jak najdalej od swojego ojca, który nie opuści jej matki nawet na ten mały kroczek..

Weavile wykonał polecenie, a ty z oddali usłyszałaś krzyki zdezorientowania. Niektóre odłamki trafiły w ludzi.
- Lugia! Prędzej! - poganiał cię Stefan. Przez to, że nic nie widziałaś co chwilę wpadałaś w jakąś dziurę.

- Nie jestem kotem żeby tak szybko łazić w ciemności! - powiedziała trochę uniesionym głosem... Wpadanie w dziury nie było miłe... Starała się jak mogła, żeby nadążyć za nim, mimo, że łatwe to nie było.

--

Kirlia ucieszyła się i czym prędzej pobiegła do swojej mamy

Lugia

- Dobra, dobra. Przepraszam. - mruknął. Szliście już tak od paru minut, a za wami nie było już nic słychać.
- Zgubiliśmy ich.

Stałem gdzieś nie daleko i czekałem, patrzyłem czy z Kirlią jest wszystko ok.

- Nareszciee... - odetchnęła z ulgą i położyła się odruchowo na ziemi.. - Jestem padnięta.. Nie mam nawet siły wiać...

--

Po chwili Kirlia wróciła do ciebie i radośnie pomachała swojej rodzinie na pożegnanie. Gdy zniknęli z pola widzenia Kirlia spytała czego chcesz ją nauczyć.

Lugia

- To...może dokończymy tą naszą jajecznicę? - chłopak już po woli wyciągał potrzebne sztućce, a ty zauważyłam, że twojemu Weavile zaświecił się oczy.

Nauczymy cię Magical Leaf, musisz zaatakować liśćmi o tak: Na razie spróbuj je jakoś wytworzyć, jeszcze niewiem jak..

- Weavile? Wszystko gra? - spytała swojego przyjaciela.. Oczy Weavile były w końcu jak oczy kota.. Przystosowane do widzenia w ciemności. Więc najmniejsze światełko mogło spowodować, że zabłysnęły.. Podniosła się z ziemi i obejrzała się za siebie..

--

Kirlia postanowiła, że zamiast męczyć się z ich tworzeniem może na razie wykorzystać te, które tu są.. Tak więc spróbowała.. Trochę kiepsko..

- Proszę, proszę. Czyż to nie słynna Lugia? - zobaczyłaś mężczyznę, który szedł w waszą stronę. Prawdopodobnie był sam. Przez moment stałaś bezruchu, a twój pokemon przyszykował się do ataku. Ręka Stefana powoli zmierzała ku pasku z pokeballami.

- A ty czego chcesz co.... - powiedziała chłodno... - Jeden z tych fanów, co zbierają nawet piasek po, którym chodził ich idol? - dodała z odrobiną drwiny w głosie... Spokojnie sięgnęła po swój sztylet...

--

Kirlia próbuje dalej.. Ale chyba jednak musi sama stworzyć te liście.. Bo na razie nic z tego nie wychodzi.. Zapytała czy nie wiedział byś jak to zrobić.

- Nawet tego nie próbuj. Mam na sobie kamizelkę kulo odporną. Taki sztylecik to się od niej tylko odbiję. Teraz po dobroci ze mną pójdziesz i oddasz się w ręce policji. My chcemy tylko porozmawiać. - powiedział stanowczym głosem, w między czasie zauważyłaś, jak Stefan powoli idzie w twoim kierunku i zastawia cię własnym ciałem.
- Ona nigdzie nie pójdzie. - powiedział