Miasto Wertania (Viridian City)

- O co chodzi? - powiedział Stefan wbiegając z patelnią w ręku do twojego pokoju. Gdy zorientował się o co chodzi pełen powagi powiedział.
- Uciekamy?

- Chyba nie mamy innego wyboru.. - powiedziała..

- Wstawaj, weź moje pieniądze, są w tym kocie. - wskazał na drewniany posążek.
- Ja spakuję jedzenie, szybko. - powiedział i wybiegł do kuchni.

- Dobra - powiedziała - Ale i tak będzie mały problem.. Nie mogę zostawić tu Mightyeny. Ma zostać na noc w CP. Ale jutro rano trzeba będzie go zabrać. - kiedy to mówiła wzięła, tak jak jej poradził i pokazał, pieniądze.

Stefan nerwowo zgrzytał zębami, chwilę chodził po pokoju.
- A nie możemy go już teraz ze sobą zabrać? Przecięz...to silny pokemon. Nic mu się nie stanie, a mój Staraptor się nim później zaopiekuje.

- W sumie tak.. - powiedziała.. - Ale lepiej niech tu zostanie. Jeśli do rany wedrze się zakażenie, nawet i silny pokemon by to odczuł. Ja sama mogę po niego wrócić. A ty możesz zawsze czekać poza miastem. W końcu to mój pokemon.. A pokemony są dla mnie jednak ważniejsze niż inne takie..

- Ja to rozumiem, Lugio...ale nie chcę by ci coś się stało. Gdybym ci nie powiedział o tej jędzy nie poszłabyś odzyskać dziecka. Czuję się za ciebie odpowiedzialny...nie zostawię cię. I tak raczej FBI nie powinno przyjść do mojej chatki, teoretycznie do dom mojej zmarłej babci, a my się w nim tylko zatrzymaliśmy, bo tak naprawdę to mieszka w Prizmanii.

- Co prawda to prawda.. Na pewno bym po to dziecko nie poszła bo jednak słabo mnie ono obchodziło. Tak jak i inni ludzie na tym świecie. Ale ciebie jednak lubię. - powiedziała - Ale lepiej dokończyć te rozmowę gdzie indziej.. I tak nie mamy pewności, że FBI się tu nie pojawi i to nawet nie wiemy kiedy. Lepiej sie zmywać.

W trakcie twojej mowy usłyszałaś pisk hamulców samochodowych i przez okno zobaczyłaś czarne samochody z kogutem na dachu. Z auta wyszło trzej mężczyzn i jedna kobieta. Wszyscy skierowali się do Centrum Pokemon.
- Lugia! Zwiewamy dopóki siedzą w budynku, szybko! - powiedział i schwytał cię za rękę, biegnąc już do drzwi wyjściowych.

- Racja! - przytaknęła i pobiegła razem z nim do wyjścia...

Kate
Mężczyzna wstał i rozprostował kości. Wrócił do domu po laskę, kapelusz i wziął ze sobą kluczyki.
- Zawiozę Cię na lotnisko. Mogę również dać Ci pieniądze na pobyt w Lawandii. Spokojnie nie musisz oddawać. - otworzył bramę i poszedł do garażu z tyłu domu, wrócił srebrno-czarnym, lśniącym w słońcu Mercedesem. - Wsiadaj panienko, trzeba jechać póki nie jest późno. Pod wieczór są korki, nawet w tak małym miasteczku. - wsiadł, uchylił od strony pasażera przyciemnianą szybę, a ty ujrzałaś, czarne, skórzane fotele. Ciepły sosnowy zapach czuć było dookoła domu. - Ile mam na ciebie czekać?! - wrzasnął zniecierpliwiony przez okno

Lugia

Stefan dyskretnie najpierw rozejrzał się, czy aby nikt was nie śledzi. Później najszybciej jak potrafił pobiegł dróżką w stronę lasu. Ty zrobiłaś to samo.
- A gdzie się kierujemy? - zapytał łapiąc oddech.

- Polecam Mroczne Miasto.. Co prawda jest dość daleko z tond.. Ale tylko nie liczni znają wejście do niego.. - powiedziała przerywając by złapać oddech.. - Więc FBI będzie bardzo trudno tam się dostać.. - uśmiechnęła się.. - Nawet jeśli nam będzie trudno znaleźć wejście moja Houndoom i mój Absol, no i Mightyena, dobrze pamiętają wejście do miasta. Z tego co pamiętam.. Miasto jest połączone z Safranią. Więc w stronę Safrani musimy się udać.

- Mroczne miasto? Znam je tylko z legend...- zagadnął chłopak i ruszył we wskazanym kierunku.
- A! Bym zapomniał. Jesteś głodna? Wziąłem ze sobą świeżą jajecznice, więc musimy ją zjeść i trochę bułek z szynką, serem i pomidorem. Co wybierasz? Osobiście polecam jajeczniczkę. Dodałem do niej cebulkę i szynkę. Nie chwalą się...jest wyśmienita. ( PMM)

Me:

- Jestem niezmiernie wdzięczna za pomoc. - powiedziałam przyjmując pieniążki. Gdy zobaczyłam czym Dr. Emolga podjeżdża zostałam zaszokowana. Srebrno - czarny mercedes, przyciemniane szyby i czarna skóra od zawsze były moim marzeniem. Gdziekolwiek widziałam takie samochody na chwilę czas stawał w miejscu, aby ja mogła się na nie napatrzeć.
- A...tak już idę. - powiedziałam i biegiem wsiadłam do auta. Nie mogłam już się doczekać kiedy wsiądę w samolot.

Kate (666 punktów?! ty Szatanie)

Mężczyzna wsadził do stacyjki kluczyki i odpalił silnik. Samochód przyjemnie dla uszy zaryczał i odjechaliście. Jenny zamknęła za wami bramę. Zatrzymaliście się w korku.
- Mówiłem.... Otwórz schowek i weź swój bilet. - burknął i ze zniecierpliwieniem czekał na zielone światło.
Mijały minuty, a wy prawie wcale się nie poruszyliście.
- Teraz wszyscy wracają z pracy tudzież do niej jadą. Drogi są zapchane, trochę zajmie zanim dotrzemy. - doktor włączył radio i ustawił na jakiejś beznadziejnej stacji muzycznej gdzie w kółko puszczali disco polo. Muzyka była tak nieznośna, że większość ludzi rozwaliła by radio samą pięścią.

Słysząc tak przyjemny dla moich uszy dźwięk na chwilę zapomniałam o wszystkim, co się dowiedziałam. Oczywiście często słyszałam silnik, jednak nie wiem kiedy ostatni raz siedziałam w samochodzie. Dopiero po chwili zorientowałam się, że Dr. Emolga coś do mnie mówi.
- A tak...- odpowiedziałam i wyjęłam bilet.
- Szybko nie dojedziemy...

Kate
Droga była nudna i dłużyła się w nieskończoność. Disco polo dobijało całą atmosferę jeżdżenia tym niesamowitym autem. Wzięłaś bilety i przysnęłaś na chwilkę. Obudził Cię doktor szturchając w ramię.
- Ej, śpiąca królewno! Pobudka! Dojechaliśmy! - drzwi czekały już na ciebie otwarte, intuicja przeprowadziła Cię przez cały proceder i w końcu siedziałaś w samolocie. Z transu wyrwała się stewardessa proponująca paczkę samolotowych orzeszków. Była ubrana w zwykłą, białą koszulkę oraz niebieską kurteczkę i pasującą do niej spódnicę. Na głowie miała mały kapelusik, a na szyi wisiał czarny krawat.
- Może orzeszki?

- A tak...Dziękuję za pomoc. - powiedziałam trochę " zamulona" do Pana Emolgi. Nawet nie wiedziałam, kiedy i gdzie mi się usnęło. Byłam wdzięczna mojemu drugiemu ja, że trzymało nas na nogach i doprowadziło mnie do samolotu. Z wielką ulgą w nim usiadłam i chciałam ponownie się zdrzemnąć, aby podróż szybko mi minęła.
- A poproszę. - powiedziałam do Stewardessy, która miała na sobie ten przepiękny strój. Wzięłam troszkę orzeszków i podziękowałam jej ładnie. Postanowiłam się znowu przespać.

Kate
Zasnęłaś spokojnie, szum samolotu przebijającego się przez powietrze pomógł w tej czynności. Pomimo łagodnego snu, śniły Ci się koszmary. Dotarłaś na miejsce, byłaś w szpitalu. Zanim weszłaś do sali Marka błądziłaś pustymi korytarzami. Zobaczyłaś szpitalne łóżko. To musiał być on. Odkryłaś kołdrę, którą był nakryty. Zobaczyłaś zimnego trupa, na twoich oczach robaki wspomagały rozkład ciała. W końcu zostały z niego tylko kości, wrzeszczące na Ciebie:
- To wszystko twoja wina! Nie chcę Cię znać! - ziemia zaczęła się trząść, a senne mary przerwał głos z głośnika
- *ding dong* Za chwilkę lądujemy, mogą być odczuwalne małe turbulencje. *ding dong*

Obudziłam się z przerażeniem na twarzy i niemym krzykiem. Przez cały ten koszmar...byłam pewna, że jest to prawda. W stu procentach mogłabym śnić na jawie nawet o tym nie wiedząc....Z rozmyśleń o przerażającym śnie wyciągnął mnie głos z głośnika. Schwyciłam się mocniej siedzenia. Zawsze, odkąd pamiętam, bałam się, że samolot przy lądowaniu rozwali się. Także ponownie zamknęłam powieki.

Kate
Samolot wylądował tak, że nawet tego nie poczułaś. Twoja dłoń przy ściskaniu siedzenia przylepiła się do jakiejś wyżutej, starej gumy. Ludzie trącali cię próbując wyjść z samolotu pędem. Słyszałaś odgłos wymiotowania jednego z pasażerów za tobą. Pracownicy w samolocie wręcz wypchnęli Cię z podniebnego pojazdu. Obrzydzenie ciągnącą się różową gumą samo zaprowadziło Cię do łazienki, w której było słychać jęki z jednej kabiny. Nie była to luksusowa toaleta. Wyglądała tragicznie w porównaniu z całym lotniskiem.

Przez te wszystkie odgłosy w samolocie jak i przez całkiem nieświadome zobaczenie ohydnej łazienki zrobiło mi się naprawdę nie dobrze. Zatykając nos wyszłam z łazienki i w recepcji poprosiłam o taksówkę pod tutejszy szpital. Musiałam się do niego jak najszybciej dostać, aby móc ruszyć później przed siebie, tak?

A ja chodzę i szukam nie wiadomo czego po czym wychodzę z miasta

To już w Lawandii jest czyściej.. Przeszło jej przez myśl.. Wyjęła swój Laptop PC i wymieniła parę pokemonów.. Mianowicie Pawniard i Chandelure na Horsea i Prinplupa.. (wymienię sobie)
Po czym wypuściła ich i powiedziała..
- Dawnośmy się nie widzieli. - powiedziała..
- Horsea nie bądź na mnie tylko zła.. Już dawno chciałam cie z boxu zabrać i trochę się tobą zająć, no ale jakoś tak wyszło, że nie miałam na nic czasu..

Lug
Horsea mimo wysłuchania twoich argumentów odwróciła głowę by zaprezentować obrazę. Trudno. Powinnaś dowiedzieć się czegoś o tym, co się stało.